Grčka kuhinja

Kao i ostale mediteranske zemlje, Grčka obiluje suncem i to se može osetiti u svim aspektima života, a samim tim i u kuhinji. Blaga sredozemna klima Grčkoj daje mogućnost uzgoja kvalitetnog voća i povrća kao i nezaobilaznih maslina, a upravo je maslinovo ulje sastojak koji se nalazi u najvećem broju grčkih jela i koji možemo smatrati light motivom grčke kuhinje. Najtipičniji predstavnici grčkog povrća su paradajz, patlidžani, tikvice, krompir, razne vrste mahuna, bamija, zelene paprike i luk. Od svih tih vrsta povrća često se pripremaju salate, a Grci su i veliki ljubitelji predjela od povrća pa se tako često na početku većeg obroka konzumiraju rotkvice ili masline.

Pored česte upotrebe maslinovog ulja, još jedna istaknuta karakteristika grčke kuhinje je obilno služenje začinima poput origana, mente, belog luka, mirođije i bosiljka. Ne treba zanemariti ni slatkaste začine poput cimeta, klinčića i muškatnog oraščića koji se, naročito u severnom delu Grčke, često koriste kao dodatak mesnim jelima i jelima od povrća. Upravo spomenuti cimet je uz med neizostavan sastojak brojnih grčkih poslastica.

Što se mesa tiče, i tu je klima odigrala veliku ulogu pa se zbog škrtosti terena mnogo češće uzgajaju ovce i koze nego ostala vrsta stoke. To za posledicu ima nešto ređu upotrebu govedine i teletine nego što je to slučaj s brojnim drugim kuhinjama. To se uveliko nadoknađuje čestom pripremom ribe, naročito u priobalnom području.
Osim već nabrojanih sastojaka grčka se kuhinja oslanja na upotrebu brojnih vrsta sireva od kojih je najpoznatiji feta sir, zatim na masline, tikvice, jogurt, vino, lišće vinove loze, med i tanke kore od testa koje se koriste kako za slana tako i za slatka jela.

Kulinarske tradicije i uticaji drugih kultura
U školi smo svi od malih nogu učili o grčkoj istoriji, umetnosti i filozofiji – osim vina, grčku hranu niko nije spominjao, a kulinarske tradicije su u Grčkoj starije od toliko spominjane demokratije.
Ne sme se nikako zaboraviti bogati doprinos turske kulinarske tradicije – musaka, baklava, tzatziki, ćufte, pilav… sve su to jela koja već i svojim nazivima ukazuju na strano poreklo. Neka od njih u Grčku su stigla iz turske kuhinje, a neka su pripadala arapskom i persijskom kulinarstvu pa su samo turskim posredstvom došla u Grčku.

Prema običajima stola, Grci svaki obrok započinju aperitivom i to najčešće rakijom začinjenom anisom koja se zove “ouzo” i ima 80% alkohola. Kad se “ouzu” doda voda ili led, postane mlečnobele boje. Slično piće, ali s još većim procentom alkohola je rakija “tsipouro” koja je za razliku od “ouza“ koji se uglavnom proizvodi na ostrvu Lezbosu, uglavnom kućne proizvodnje. Metaksa je piće nalik brendiju koje najčešće ima procenat alkohola od 40%.

Nakon aperitiva slede predjela kojih su Grci veliki poklonici i kojih može biti i veći broj. Grčke supe su prilično guste što od brojnih dodataka, što od jaja koja se često pre serviranja dodaju u supu. Od mesa najčešće su na repertoaru jagnjetina, ali i iznutrice koje se u Grčkoj spremaju na brojne načine. Na kraju jela dolazi dezert koji uglavnom obavezno sadrži med, a jako često cimet i orah.